هاشمیه متقیان اولین بانوی ایرانی است که در رشته دوومیدانی برای کشورمان، مدال طلای پارالمپیک کسب کرده است. او دارنده طلای پرتاب نیزه پارالمپیک توکیو 2020 است. متقیان همچنین در رشته پرتاب نیزه و دیسک صاحب مدال های متعدد جهانی، پاراآسیایی و رکورددار است. پایگاه خبری صندوق اعتباری حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور، گفت و گویی داشته با این بانوی قهرمان که در ادامه می خوانید.

بیوگرافی خود را بگویید.

یکم خردادماه 1365 در روستای مَلاشیه اهواز به دنیا آمدم. یک سال پس از تولدم به دلیل فلج اطفال کف یکی از پاهایم دچار مشکل شد. با این وجود از همان کودکی و نوجوانی به ورزش علاقه داشتم. در دوران راهنمایی، زنگ های ورزش همیشه دلم می خواست با همکلاسی هایم والیبال بازی کنم؛ ولی معلم ورزش اجازه بازی به من نمی داد و می گفت: «من در برابر سلامتی تو مسئولیت دارم و ممکن است با شرایط پایت زمین بخوری و آسیب بیشتری ببینی». او اصرار داشت شطرنج بازی کنم؛ ولی من به شطرنج علاقه ای نداشتم. گاهی از همکلاسی های خود می خواستم اجازه بدهند، آخر زمین بایستم و سرویس بزنم و آن ها بیشتر اوقات این فرصت را به من می دادند.همین روال در زنگ های ورزش دوران دبیرستان هم برایم ادامه داشت. دبیرهای ورزش صلاح می دانستند در کلاس بمانم یا شطرنج بازی کنم؛ ولی من همچنان والیبال را دوست داشتم. تا اینکه دوران دبیرستان تمام شد و برای ادامه تحصیل در پیش دانشگاهی از روستایمان به شهر آمدم. سال 86 در مسیر پیش دانشگاهی به طور تصادفی در اتوبوس سه تن از بازیکنان والیبال نشسته استان خوزستان را دیدم. آن ها موقع سوار شدنِ من به اتوبوس متوجه شرایطم شده بودند، برای همین سر صحبت را با من باز کردند و گفتند ورزشکار هستند و والیبال نشسته کار می کنند. باورم نمی شد رشته ای که من از کودکی به آن علاقه داشتم را بشود با وجود معلولیت پا، بازی کرد. آن ها به من پیشنهاد دادند به باشگاهشان بروم تا مربیشان من را ببیند و آنالیز کند. آنقدر هیجان زده بودم که می خواستم همان روز به باشگاه آن ها بروم. فردای آن روز به باشگاه رفتم، با فضایی صمیمی و پرنشاط رو به رو شدم. تعدادی ورزشکار در حال گرم کردن خود بودند و به جای اینکه پشت تور بدوند، روی زمین سُر می خوردند و به توپ ضربه می زدند. مربی من را آنالیز و چک کرد و گفت چون مبتدی هستم باید یک ماه رو به دیوار توپ بزنم و تمرین کنم. پذیرفتم و با وجود سختی راه روزهای فرد به پیش دانشگاهی و روزهای زوج به باشگاه می رفتم.  نزدیک به 8 ماه تمرین کردم، عضو تیم استان خوزستان شدم و با تیم به مسابقات کشوری رفتم. آن زمان 19 ساله بودم و پیشرفتم در والیبال خیلی سریع بود.

چه شد که به پارادوومیدانی وارد شدید؟

در ابتدا علاقه داشتم ورزش کنم؛ ولی وقتی وارد فضای ورزش شدم و متوجه شدم رشته والیبال مسابقات جهانی، آسیایی و المپیک دارد هدفم تغییر کرد و تصمیم گرفتم به تیم ملی بروم. با وجود بازی خوب، نتوانستم به تیم ملی والیبال راه پیدا کنم، زیرا آیتم هایی چون قدبلند و دست های کشیده نداشتم. همین باعث شد بی انگیزه شوم.
 مربی ام که نظم، جدیت و انگیزه من برای موفقیت را دیده بود، پیشنهاد داد در کنار والیبال، دوومیدانی را نیز آغاز کنم زیرا معتقد بود در رشته انفرادی موفقیتم بیشتر خواهد بود. از آنجایی که دوومیدانی ورزش قدرتی و تمریناتش سنگین بود، والیبال را به طور کامل کنار گذاشته و  تمرکزم بر این رشته شد. من در رشته پرتاب دیسک و نیزه تمریناتم را دنبال کردم. روزهایی که به تمرین می رفتم، قهرمانان و مدال آوران رشته خود را می دیدم که در گوشه دیگر زمین تمرین می کنند، گاهی از فرصت استفاده کرده و از تجربه و نحوه تمرین آن ها می پرسیدم. پس از چند ماه تمرین مستمر، عضو تیم استان خوزستان شده و در مسابقات کشوری در سال 88 با ارتقای رکورد شخصی خود مدال طلا گرفتم. 

از مدال هایی که در مسابقات مختلف کسب کرده اید بگویید.

بعد از چهار سال فعالیت و تمرین و کسب قهرمانی های متعدد در کشور، به رقابت های پاراآسیایی اینچئون 2014  راه یافتم. در آن مسابقات در رشته پرتاب نیزه و پرتاب دیسک دو مدال نقره گرفتم.
سال بعد در مسابقات جهانی 2015 قطر که کسب سهمیه پارالمپیک ریو بود با ارتقا رکورد شخصی در پرتاب نیزه سهمیه پارالمپیک 2016 را کسب کردم و در ریو مقام چهارم را کسب کردم. در همان سال، در مسابقات آسیایی و اقیانوسیه امارات در پرتاب نیزه و دیسک مدال طلا را به گردن آویختم.
سال 2017 در مسابقات جهانی لندن، مدال نقره پرتاب نیزه را کسب کردم. پس از آن در مسابقات پاراآسیایی 2018جاکارتا، در پرتاب دیسک طلا و در پرتاب نیزه نقره گرفتم. سال بعد در مسابقات جهانی امارات سال 2019 در پرتاب نیزه نقره گرفته و سهمیه پارالمپیک 2020 توکیو را بدست آوردم. در المپیک توکیو با رکورد شکنی توانستم در پرتاب نیزه، مدال طلا را کسب کنم. این طلا اولین مدال طلای تاریخ دوومیدانی بانوان در پارالمپیک بود.
سال بعد در مسابقات جهانی مراکش 2022 با کسب مدال طلا در پرتاب نیزه رکورد جهان که در دست خودم بود را ارتقا دادم. همچنین در آن مسابقات در پرتاب دیسک نیز صاحب طلا شدم. در مسابقات بین المللی 2023 فزاع نیز در پرتاب نیزه طلا گرفتم. در جام جهانی فرانسه 2023 با کسب مدال برنز در پرتاب نیزه سهمیه المپیک پیش رو را به صورت مستقیم کسب کردم.

ماجرای بازی های آسیایی هانگژو و طلایی که از شما پس گرفته شد، چه بود؟

در بازی های پاراآسیایی هانگژو 2022، در رشته پرتاب نیزه با رکوردشکنی قهرمان شدم. پس از مسابقه حکم قهرمانی‌ ام صادر و به من تحویل داده شد. من با پرچم ایران دور افتخار زدم و تست دوپینگ بعد از بازی دادم؛ همه چیز به خوبی پیش رفت؛ ولی تیم چین به یک دقیقه تأخیر ما در ورود به کال‌روم اعتراض کرد، در حالی که سرداور مسابقات مشکل و خطایی ندیده و مسابقه انجام شده بود، اما اعتراض چینی ها پذیرفته و مدال طلای من پس گرفته شد. من همچنان معتقدم کاری که با ما شد، غیرقانونی بود. این کار ناجوانمردی بود و این بی عدالتی را هرگز فراموش نخواهم کرد، هرچند مردم کشور و مسئولین با من همچون یک قهرمان برخورد کردند.

از آماده سازی خود برای پارالمپیک پاریس بگویید.

20 روز در اردوی شیراز زیرنظر مربی اختصاصی خود هستم و از سطح آمادگی خوبی برخوردار هستم. من سهمیه المپیک را کسب کرده ام اما این اردو جهت آمادگی برای مسابقات جهانی ژاپن است که مسابقات تدارکی خوبی برای من خواهد بود و امیدوارم رکورد خود را در آن رقابت ها ارتقا دهم وبرای پارالمپیک آماده تر باشم.

به یادماندنی ترین لحظات ورزش شما کدام لحظات بوده است؟

هربار که توانسته ام پرچم کشورم را در دنیا به اهتزاز درآورم برایم به یادماندنی بوده. اولین مدال من، نقره پاراآسیایی اینچئون بود، وقتی برای بار اول پای سکو رفتم و بالار فتن پرچم کشورم را دیدم اشک شوق در چشمانم حلقه بست. خوشحال بودم به آرزوی قلبی خودم که سرافرازی کشورم بود، رسیدم. آن زمان  یک جوان 23، 24 ساله بودم و احساس غرور و شادی همزمان داشتم.

چه سختی هایی در مسیر ورزش حرفه ای و قهرمانی داشته اید؟

من در مسیر ورزش حرفه ای سختی بسیار کشیدم؛ اما معتقدم اگر انسان بخواهد هدفش را دنبال کند، سختی ها بهانه است. خانواده من در شروع خیلی رضایت نداشتند که من ورزش را دنبال کنم، زیرا هم برای تحصیل و هم ورزش از روستا به شهر می آمدم. دانشگاه من سوسنگرد بود و محل تمرینم اهواز. علاوه بر هزینه های رفت و آمد و تحصیل، مشکل جسمی من، خانواده را نگران می کرد که در حین رفت و آمد دچار آسیب شوم. با وجود فشارهای روانی خانواده و  فشار اقتصادی، با همه سختی ها این مسیر را طی کردم. بیشتر روزهای تمرین وقتی از دانشگاه به باشگاه می رسیدم حتی فرصت ریکاوری نداشتم. اما من می خواستم تحصیل و ورزش را  با هم ادامه دهم که خوشبختانه موفق بودم. من در رشته حسابداری تحصیل کرده ام و در تمام طول مسیر حرفه ای ورزش باور داشتم که به هدفم خواهم رسید و خدا جواب صبر و تلاشم را خواهد داد. با توکل به خدا و  این احساس قلبی راه خود را با وجود مشکلات و گاه سنگ اندازی ها پیش بردم.