مائیس میناسیان پیشکسوت ارمنی تبار و یکی از بهترین هافبک های سال های دور فوتبال ایران است. پایگاه خبری صندوق اعتباری حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور گفت و گویی داشته با این پیشکسوت ارزنده که در ادامه می خوانید.

بیوگرافی کامل خود را بگویید.

20 مهرماه سال 1333 در محله ی میرزای شیرازی فعلی به دنیا آمدم. فوتبال را در زمین های خاکی محل که در حال حاضر بیمارستان محب یاس قرار دارد شروع کردم. در محل ما فقط یک زمین فوتبال بود که صبح تا شب در آنجا بازی می کردیم. کارو حق وردیان، آندرانیک اسکندریان، مسعود مژده ای، عباس مژده ای، آندرانیک آذریان و برادرم آریس میناسیان که در پست هافبک تیم آرارات بازی می کرد از این محل به ورزش فوتبال پیوستند.

از دوران فوتبال خود و تیم هایی که در آن بازی کردید، بگویید.                                                                      

رشته ورزشی اولم بوکس بود، در محله، شاهین برادر کارو حق وردیان سرپرست تیم جوانان آرارات، پیشنهاد کرد که به تیم جوانان بپیوندم، همان سال که حدود 50ـ51 بود به تیم بزرگسالان آرارات نیز دعوت شدم. سال 52ـ53  نیز به تیم ملی دعوت شدم و افتخار داشتم با تیم ملی دو سال قهرمان آسیا شوم. به خاطر شرایط سربازی به تیم پاس رفتم، از سال 52 تا 56 در تیم پاس حضور داشتم در همین مقطع دو سال قهرمان و دو سال نایب قهرمان و یک سال هم در لیگ برتر ( جام تخت جمشید) به مقام سوم رسیدیم. من در فوتبال هافبک راست بودم اما در تیم پاس در تمام پست های خط میانی بازی کردم.  سال 57 به تیم استقلال (تاج سابق) دعوت شدم، حدود 9 ماه در استقلال حضور داشتم که انقلاب اسلامی به وقوع پیوست. بعد از انقلاب دوباره به پاس برگشتم که پاس به لیگ دسته دو سقوط کرد و من دیگر فوتبال بازی نکردم. سال 1364 بود که به عنوان مربی و کاپیتان به تیم آرارات پیوستم آن زمان با حسن حبیبی همکاری کردم که خوشبختانه همان سال به لیگ برتر صعود کردیم.

متاسفانه در چندین برهه حساس زندگی فوتبالی خود بدشانسی آوردم. سال 1976 در مقدماتی المپیک مونترال بازی کردم و عضو تیم ملی بودم اما به المپیک اعزام نشدم. این اتفاق مجدد در سال 1978 المپیک آرژانتین هم افتاد. ما صعود کردیم اما بازهم اعزام نشدم تنها دلیلش هم این بود که من پست هافبک راست بازی می کردم و هم پست علی پروین بودم. در مسابقات ارتش های جهان هم که سال 56 در عربستان برگزار شد با یک پنالتی به آلمان باختیم و دوم شدیم.

تیم آرارات زمانی حریف و مدعی جدی در فوتبال ما بود، چرا همچون گذشته نامی از این تیم نیست؟

یکی از دلایلش کوچ ارامنه است برای همین کمتر از گذشته فوتبالیست داریم. مشکلات مالی هم هست. مدیریت باشگاه هر دو سال یک بار تعویض می شود و این بی ثباتی در کنار مسائل دیگر باعث شده تیم آرارات به اقتدار سابق خود نباشد. باشگاه آرارات به 8 سال زیر سازی احتیاج دارد، اگر بودجه کافی و مدیریت درست باشد حداقل آرارات به لیگ برتر یا لیگ دسته یک راه پیدا می کند.

از نظر شما بهترین بازیکنان ایران و خارج از کشور، قبل و بعد از انقلاب چه کسانی هستند ؟

 به نظرم بهترین بازیکن گذشته ایران پرویز قلیچ خانی و در خارج از کشور پله و بکن باوئر بودند و در حال حاضر هم مهدی طارمی در  ایران و رونالدو در جهان بهترین بازیکنان هستند.

حرف آخر.

پیشکسوتان فوتبال در گذشته مثل فوتبالیست های حال حاضر نبودند که قراردادهای کلان ببندند و فکر معیشت آینده خود باشند. صندوق و وزارت ورزش اگر بتوانند به پیشکسوتان رسیدگی بیشتری کنند خیلی بهتر می شود. پیشکسوتان به حمایت های معنوی و مادی بیشتری احتیاج دارند. در سال های گذشته مراسم های تجلیلی برای پیشکسوتان گرفته شد که بسیار اقدام مثبت و ماندگاری بود که امیدواریم دوباره از سر گرفته شود.