به تقدیر و مشیت الهی راضی است؛ با یاد روزهایی که قوی‌ترین مرد ایران بوده است ورزش را تا سکوی قهرمانی پارالمپیک ادامه داده است. " حامد امیری" دارنده نشان نقره پارالمپیک 2016 ریو، طلای 2020 توکیو و عناوین متعدد پاراآسیایی و جهانی است. پایگاه خبری صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور، به مناسبت زادروز این قهرمان گفت‌وگویی با وی داشته است که در ادامه می‌خوانید.
چند ساله شدید؟
متولد 16 خردادماه سال 1361 در خرم‌آباد هستم و 43 ساله شدم.
اولین جشن تولدی که برایتان گرفته شد را به یاد دارید؟
از وقتی یادم می‌آید روز تولدم همزمان با روز گرفتن کارنامه‌های مدرسه بود. از آنجاییکه من بچه بازیگوش و دنبال ورزشی بودم، خیلی به درس و مشقم توجه نداشتم بنابراین در این روز بیشتر بحث وضعیت تحصیلی من بود تا تولدم. تاکنون هیچ جشن تولدی نداشته‌ام، تنها یکبار حدود ده سال پیش کیک خریدم و برای خودم یک تولد تک‌نفره برگزار کردم.
چه احساس و آرزویی در زادروزتان دارید؟
روز تولدم هیچ‌گاه برایم مهم نبوده و احساس خاصی را در آن روز تجربه نمی‌کنم. معمولا مادرم تولدم را به من تبریک می‌گوید و زادروزم در یادش است. آرزویم این است که به روزهایی که در مسابقات قوی‌ترین مردان حاضر بودم برگردم و همه اتفاقات تلخی که برایم افتاده، خواب بوده باشد، البته این آرزوی منطقی‌ای نیست. من به آنچه خداوند برایم مقدر کرده است راضی هستم هرچند دروغ است اگر بگویم حسرت روزهایی که سالم بودم را ندارم. گاهی از اینکه بر روی ویلچر هستم خسته و ناامید می‌شوم خصوصا وقتی یادم می‌آید چه مسیری را برای خود در قوی‌ترین مردان متصور بودم؛ اما زندگی‌ام اینگونه رقم خورد. تلاش دارم با توکل بر خدا و امیدواری در وضعیت جدید نسخه بهتری از خودم باشم.
نگاهتان به زندگی پس از چهار دهه گذر عمر و تجربیاتی که از سر گذراندید چه تغییری کرده است؟
نگاهم به زندگی بسیار تغییر کرده است. میزان صبرم بالا رفته است دیگر با تفکر و تامل سراغ مسائل می‌روم. خیلی هیجانی به موضوعات نمی‌نگرم و زود تصمیم‌گیری نمی‌کنم. این را نقطه مثبتی در زندگی خود می‌بینم. از طرفی اشتیاقم برای ورزش کردن روز به روز بیشتر می‌شود.
شما یکی از قوی‌ترین مردان ایران بوده‌اید، برایمان از آن مقطعِ زندگی ورزشی‌تان بیشتر بگویید.
از همان کودکی به ورزش علاقه داشتم. ابتدا وزنه‌برداری را آغاز کردم. در این رشته خیلی استعداد داشتم و با سه ماه تمرین در مسابقات کشوری نونهالان در مشهد مقام آوردم؛ اما علاقه‌ای به این ورزش نداشتم. بعد از آن کشتی و پرتاب دیسک کار کردم و در آن‌ها نیز صاحب مدال شدم؛ اما هیچ‌کدام از این رشته‌ها، ورزشی نبودند که برایم جذاب باشند. همان زمان‌ها یادم است نخستین دوره رقابت‌های قوی‌ترین مردان ایران در لرستان برگزار می‌شد با دیدن آن رقابت‌ها به ورزش قدرتی و پاورلیفتینگ علاقه پیدا کردم. با وجود سن کم و مخالفت خانواده وارد این رشته ورزشی شدم و با جدیت آن را دنبال کردم. سال 86 به نایب قهرمانی رقابت‌های قوی‌ترین مردان ایران رسیدم و بعنوان پدیده مسابقات معرفی شدم. به شکل مستمر در این مسابقات حضور داشتم و دو رکورد جهانی در اسکات تعادلی و حمل چمدان ثبت کردم که تا به امروز کسی هنوز نتوانسته این رکوردها را جابه‌جا کند. همیشه جزو نفرات نخست بودم، تا اینکه در سال ۹۰ برای حضور در رقابت‌های قوی‌ترین مردان جهان در فنلاند دعوت شدم. به منظور آمادگی در این مسابقات برای تمرین از خرم‌آباد به بروجرد می‌رفتم که در همین مسیر یک روز دچار سانحه رانندگی گشتم و قطع نخاع شدم.
از تغییر مسیر ورزشی خود پس از سانحه‌ای که برایتان پیش آمد، بگویید.
پس از آن حادثه چهار سال طول کشید تا بتوانم با شرایط جدید کنار بیایم. من کسی بودم که وزنه‌های سنگین را جابجا می‌کردم و حالا ویلچرنشین شده بودم. در دوران نقاهت حدود 100 کیلو وزن کم کردم و بسیار نحیف شده بودم. تصمیم گرفتم دوباره ورزش را شروع کنم یکی از دوستانم به من پیشنهاد داد وارد ورزش معلولان و جانبازان شوم. از آنجایی که برنامه‌های بدنسازی را در رقابت‌های مردان آهنین به شکل علمی انجام می‌دادم از همان‌ها استفاده کردم. بعد از ۵ ماه تمرین خیلی زود به تیم ملی دعوت و به مسابقات اعزام شدم.
چه عناوینی در پارادوومیدانی کسب کرده‌اید؟
نشان نقره پرتاب وزنه پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو و نشان طلای پرتاب نیزه و شکستن رکورد بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو را در کارنامه دارم. در پاراآسیایی 2018 جاکارتا قهرمان پرتاب نیزه و وزنه شدم و همچنین برنز پرتاب دیسک را به دست آوردم. مدال نقره پرتاب نیزه و برنز پرتاب وزنه در مسابقات جهانی 2017 لندن، همچنین طلای جهانی 2019 دبی را در پرتاب نیزه دارم. کسب 7 نشان طلا و 3 نشان نقره از مسابقات بین‌المللی و 3 نشان طلا مسابقات منطقه‌ای از دیگر عناوین من است. مدال‌های بسیاری کسب کردم؛ اما بهترین مدالی که گرفتم از حضرت امیرالمومنین (ع) بود. من ارادت خاصی به ساحت مولا علی (ع) دارم. بعد از حادثه‌ای که برایم پیش آمد یک شب خواب مولا (ع) را دیدم که ایشان مدالی بر گردن من آویختند. برای من هیچ مدالی بالاتر از آن نیست و نخواهد بود.
چه احساسی بر سکوی قهرمانی پارالمپیک داشتید؟
در آن لحظه حس خیلی خوبی داشتم و خدا را شکر می‌کردم که نتیجه زحمات و سختی‌هایی که کشیده بودم را می‌دیدم. برای هر فردی آن لحظه از یک منظر و دیدگاه مهم است، من تا قبل از طلای توکیو، در ریو نیز کسب مدال کردم و عناوین متعدد دیگری داشتم؛ اما از این حیث که نام و پرچم کشورم بالاتر از دیگر کشورها قرار گرفته و سرود آن طنین‌انداز شده غرق غرور و شادی بودم. این افتخارآفرینی تنها برای خودم نبود برای پدر، مادر و مردم کشورم هم بود.
توصیه شما از کوله‌بار زندگی برای دیگران چیست؟
در میدان‌هایی چون پارالمپیک افرادی را دیده‌ام که با محدودیت‌های جسمانی شدید صحنه‌هایی را خلق کردند که افراد سالم قادر به انجام آن نیستند. به نظر من انسان در هر جایگاهی می‌تواند موثر یا غیرموثر باشد و این به انتخاب او بستگی دارد. به نظرم باید جوری زندگی کنیم که حداقل برای نزدیکانمان الگو باشیم.
حرف آخر.
از خانواده‌ام تشکر می‌کنم که از کودکی تا همین حالا برای من زحمت کشیده‌اند. قدردان پدر و مادرم هستم که همواره همراهم بودند و خودشان را با زندگی ورزشی و حرفه‌ای من وفق داده‌اند. آن‌ها حتی ساعت خواب و رژیم غذایی خود را نیز با من هماهنگ کرده‌اند و به گردن من بسیار حق دارند.
از صندوق نیز برای تبریک تولدم سپاسگزار هستم.
