از نوجوانی رویای قهرمانی در سر می‌پرورانده است. او با این باور و تصور که روزی بر سکوی اول بزرگترین رویداد جهان می‌ایستد، تمرینات و هدف خود را دنبال و آن را محقق کرد. " وحید نوری" قهرمان پاراجودوی جهان و دارنده طلای پارالمپیک 2020 توکیو است. پایگاه خبری صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور به مناسبت زادروز این قهرمان ارزنده گفت‌وگویی با وی داشته که در ادامه می‌خوانید.
چند ساله شدید؟
متولد دهم خردادماه 1368 در تهران هستم و وارد 36 سالگی شدم.
اولین جشنی که برای تولدتان گرفته شد را به یاد دارید؟
اولین بار وقتی 10 ساله بودم در مدرسه برایم جشن تولد گرفتند. آن مراسم برایم بسیار لذتبخش بود و آن روز در یادم به خوشی مانده است. به نظرم همه آدم‌ها در این روزِ بخصوص دلشان می‌خواهد تولدشان را جشن بگیرند و شاد باشند. امسال، هم خانواده و دوستانم این روز را برایم به‌یادماندنی کردند.
احساس و آرزویی که در زادروزتان دارید، چیست؟
حس خوب و خوشایندی را تجربه می‌کنم. برای من یادآوری و بزرگداشتِ این روز به دلیل فرصت دوباره زندگی است. انگار دوباره متولد شده‌ام و اتفاق‌های خوب در انتظارم است. آرزویم هم این است که طلای پارالمپیک خود را تکرار کنم.
نگاهتان به زندگی در گذر عمر چه تغییری کرده است؟
تغییرات مختلف همواره در مسیر زندگی انسان وجود دارد، من نیز از این قاعده مستثنی نیستم. درحال حاضر امیدواری و اشتیاقم به زندگی بیشتر شده است. شاید یکی از عللش این باشد که هدف و مسیرم در زندگی مشخص‌تر شده و برای رسیدن به آن شور و شوق دارم.
چه شد که وارد دنیای ورزش شدید؟
به طور مادرزادی کم‌بینا هستم؛ ولی از نوجوانی به ورزش علاقه داشتم و در 15، 16 سالگی پرتاب دیسک تمرین می‌کردم. یکبار یکی از دوستانم که او هم ورزش پرتابی انجام می‌داد به من پیشنهاد داد که با هم برویم و جودو را دنبال کنیم، او خودش قبل‌تر جودوکار بود. همین پیشنهاد مسیر ورزشی من را تغییر داد. سال 85 وقتی 17 ساله بودم تمرینات خود را آغاز کردم. کم‌کم به این رشته علاقمند شدم و به طور جدی آن را تا عضویت در تیم ملی کم‌بینایان و نابینایان ایران ادامه دادم.
چه عناوینی تاکنون در پاراجودو کسب کرده‌اید؟
مدال طلای بازی‌های پاراآسیایی 2018 جاکارتا و 2022 هانگژو، مدال طلای پارالمپیک 2020 توکیو و دو مدال رقابت‌های جهانی آذربایجان و انگلیس را در کارنامه دارم. متاسفانه به دلیل صادر نشدن ویزایم از سوی مصر نتوانستم در کلاس‌بندی مربوط به پارالمپیک 2024 پاریس حاضر شوم و آن بازی‌ها را از دست دادم؛ هم‌اکنون در حال آماده‌سازی خود برای مسابقات پیش‌رو از جمله پارالمپیک لس‌آنجلس هستم.
احساسی که بر سکوی پارالمپیک تجربه کردید را برایمان توصیف می‌کنید.
مدالی که در توکیو کسب کردم با تمام مدال‌هایم فرق داشت. انگار که یکی از رویاهایم به حقیقت پیوسته بود. وقتی تازه جودو را آغاز کرده بودم یک شب خواب دیدم، به ژاپن که مهد این ورزش است رفته‌ام و در مسابقاتی شرکت کرده و قهرمان شده‌ام، حالا این رویا در واقعیت برای من محقق شده بود. آنقدرهیجان‌زده و خوشحال بودم که وقایع مربوط به لحظات دریافت مدال و بالا رفتن از سکوی قهرمانی را به درستی به یاد ندارم و بعدها در ویدئوهایی که از مراسم دیدم متوجه شدم بر من چه گذشته و چه انجام داده‌ام. این مدال باارزشترین چیزی بود که تاکنون در زندگی به دست آورده‌ام و امیدوارم دوباره آن لحظه لذت‌بخشِ اهتزاز پرچم ایران و طنین سرود ملی را تکرار و درک کنم.
گفتید خواب دیدید در ژاپن قهرمان شدید، آیا در نوجوانی تصور می‌کردید که چنین مسیری را طی کنید؟
بله، از زمانی که جودو برایم جدی شد این هدف را داشتم. بنابراین چشم‌انداز و تلاشم در همین راستا بود. در خواب و بیداری خود را بر روی سکوی قهرمانی تصور می‌کردم و به مقصد و مسیرم باور داشتم. یادم است روزی دو نوبت تمرین می‌کردم و نمی‌گذاشتم خستگی بر من غلبه کند. خدا را شاکرم که نتیجه تلاشم را دیدم.
توصیه شما از کوله‌بار زندگی به دیگران چیست؟
به نظر من انسان به هرچه فکر کند و بخواهد می‌تواند برسد. نگاه و باور ما به خودمان مهم‌ترین اصل در رسیدن به نتیجه دلخواه است. معتقد هستم تصویری که ما از خودمان داریم همان‌چیزی است که هستیم و می‌خواهیم باشیم؛ اما منظور من این نیست که فقط یک نگاه فانتزی در ذهنمان به خود داشته باشیم. مقصودم این است که چنین باور و ذهنیتی را در سایه تلاش و برنامه‌ریزی واقعی کنیم، آن وقت است که در طی مسیر می‌بینیم که راه‌ها چگونه برای ما باز می‌شود.
حرف آخر.
از صندوق بابت اینکه به فکرم بود و تولدم را تبریک گفت سپاسگزار هستم. امیدوارم ورزشکاران کشورم بهترین نتایج را در مسیر حرفه‌ای خود کسب کنند.
