استمرار و مداومت را، راه اصلی رسیدن به هدف می‌داند و اجازه نمی‌دهد هیچ چالشی او را از مقصدش دور کند. " هاشمیه متقیان" اولین بانوی ایرانی است که در رشته دوومیدانی برای کشورمان، مدال طلای پارالمپیک کسب کرده است. او با شکستن رکورد جهان قهرمان پرتاب نیزه پارالمپیک توکیو 2020 شد. متقیان همچنین صاحب مدال‌های متعدد جهانی و پاراآسیایی می‌باشد. پایگاه خبری صندوق اعتباری حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور، در آستانه زادروز این بانوی قهرمان گفت‌وگویی با وی داشته که در ادامه می‌خوانید.
چند ساله می‌شوید؟
متولد یکم خردادماه 1365 در روستای مَلاشیه اهواز هستم و 39 ساله می‌شوم.
اولین جشن تولدی که برایتان گرفته شد را به یاد دارید؟
من در خانواده پرجمعیتی به دنیا آمدم و به یاد ندارم در دوران کودکی جشن تولدی برایم برپا شده باشد. البته بزرگتر که شدم از طرف خواهر، دوستان و هم‌باشگاهی‌هایم تولدم با تبریک و کادو یادآوری می‌شد. برای خودِ من هم خیلی این جشن مهم نیست؛ ولی دوست دارم که روز تولدم در خاطرِ نزدیکان و دوستانم بماند و حتی با یک پیام آن را به من تبریک بگویند.
چه آرزویی در روز تولدتان دارید؟
سلامتی و طول عمرِ باعزت برای عزیزان و خودم و تکرار مدال‌هایم از جمله آرزوهای شخصی‌ام است؛ اما آرزوی جمعی‌ام این است که مردم ایران با وجود فشارهای اقتصادی و معیشتی در این روزها همواره لبخند بر لب داشته و تنشان سلامت باشد.
آیا در زادروزتان احساس متفاوتی را تجربه می‌کنید؟
بله، این روز برایم خاص و متفاوت است. حس می‌کنم خداوند به من یک فرصت داده تا دوباره از نو شروع کنم و از زاویه دید دیگری با اندوخته و تجربه یک سال گذشته به زندگی نگاه کنم. معمولا در عملکرد میان سالروز تولد سال گذشته و امسالم تامل می‌کنم و تلاشم بر این است امور مثبتی که انجام داده‌ام را ادامه و بهبود دهم.
نگاهتان به زندگی در این مقطع از عمر چگونه است؟
من هرسال متوجه تغییرات درونی و نگاهم به مسائل می‌شوم. تجربه و پختگیِ حاصل از گذر عمر باعث شده به دنبال بهتر انجام دادن امور نیک و مثبت زندگی‌ام باشم. حس می‌کنم صبورتر شده‌ام و اطرافیان را بیشتر درک می‌کنم. بزرگ شدن را نه در جایگاه بلکه در اعتلای روح، شخصیت و در مسیر الگو شدن می‌بینم. اما نکته بزرگی که در یک سال عمر اخیرم به آن رسیدم آرامش بوده است. من با وجود تمام موفقیت‌ها و داشته‌هایم دچار اضطراب و گمگشتگی بودم؛ تا اینکه تصمیم گرفتم در کنار انجام فرائض دینی، خواندن قرآن را نیز در امور روزانه خود قرار دهم. همین باعث شد پریشانی و سرگشتگی روحی‌ام به شکل زیادی فروکش کند و به آرامش عمیق و درونی برسم. قدردان خداوند هستم و از یاد او غافل نمی‌شوم. معتقدم انسان باید تلاش کند تا توشه و عمل خوب برای آخرت خود بیندوزد.
ورزش را از چه زمانی آغاز کردید؟
یک سال پس از تولدم به دلیل فلج اطفال کف یکی از پاهایم دچار مشکل شد. با این وجود از همان کودکی و نوجوانی به ورزش علاقه داشتم. در دوران راهنمایی، زنگ‌های ورزش همیشه دلم می‌خواست با همکلاسی‌هایم والیبال بازی کنم؛ ولی معلم‌های ورزش برای جلوگیری از آسیب دیدن من چنین اجازه‌ای نمی‌دادند؛ اما ورودم به ورزش جانبازان و معلولین خیلی اتفاقی بود. سال 86 در مسیر پیش‌دانشگاهی به طور اتفاقی در اتوبوس سه تن از بازیکنان والیبال‌نشسته استان خوزستان را دیدم. برایم جالب بود که چگونه با شرایطی که دارند ورزش می‌کنند. آن‌ها که متوجه اشتیاق من شده بودند، پیشنهاد دادند به باشگاهشان بروم تا مربیشان من را ببیند و آنالیز کند. آنقدر هیجان‌زده بودم که می‌خواستم همان روز به باشگاه آن‌ها بروم. فردای آن روز به باشگاه رفتم و پس از تست تمرینات خود را آغاز کردم. نزدیک به هشت ماه تمرین کردم، عضو تیم استان خوزستان شدم و با تیم به مسابقات کشوری رفتم. آن زمان 19 ساله بودم و پیشرفتم در والیبال خیلی سریع بود؛ اما از آنجاییکه تصمیم داشتم مسیر ورزش را تا قهرمانی و تیم ملی ادامه دهم تمرینات خود را بیشتر کردم. با وجود اهتمام و کوشش نتوانستم به تیم ملی راه پیدا کنم و بی‌انگیزه شدم. مربی‌ام که جدیت و اراده من را می‌دید توصیه کرد تا دوومیدانی که رشته انفرادی بود را در کنار والیبال دنبال کنم. از آنجایی که این رشته، قدرتی و تمریناتش سنگین بود، والیبال را به طور کامل کنار گذاشته و تمرکزم بر پرتاب دیسک و نیزه شد. پس از شش ماه تمرینِ مستمر، عضو تیم استان خوزستان شده و در مسابقات کشوری در سال 88 با ارتقای رکورد شخصی مدال طلا گرفتم.
از عناوینی که تاکنون کسب کردید، بگویید.
اولین عنوان خود را در بازی‌های پاراآسیایی 2014 اینچئون کسب کردم. در آن مسابقات در رشته پرتاب نیزه و پرتاب دیسک دو مدال نقره گرفتم. یک سال بعد در مسابقات جهانی 2015 قطر با بالا بردن رکورد خودم در پرتاب نیزه سهمیه پارالمپیک 2016 ریو را کسب کردم. پس از آن در مسابقات آسیایی و اقیانوسیه 2016 امارات در پرتاب نیزه و دیسک قهرمان شدم. نشان نقره پرتاب نیزه مسابقات جهانی 2017 لندن، طلای پرتاب دیسک و نقره پرتاب نیزه پاراآسیایی 2018 جاکارتا را نیز کسب کرده‌ام. سال بعد در مسابقات جهانی امارات سال 2019 در پرتاب نیزه نقره گرفته و سهمیه پارالمپیک 2020 توکیو را بدست آوردم. در المپیک توکیو با رکوردشکنی توانستم قهرمان پرتاب نیزه شوم. این مدال اولین طلای تاریخ دوومیدانی بانوان ایران در پارالمپیک بود.
همچنین در مسابقات جهانی مراکش 2022 با کسب مدال طلا در پرتاب نیزه رکورد جهان که در دست خودم بود را ارتقا دادم. در آن مسابقات در پرتاب دیسک نیز صاحب طلا شدم. در مسابقات بین المللی 2023 فزاع نیز در پرتاب نیزه طلا گرفتم. در جام جهانی فرانسه 2023 با کسب مدال برنز در پرتاب نیزه سهمیه المپیک 2024 پاریس رو را به صورت مستقیم کسب کردم؛ ولی در پارالمپیک به مقام پنجم اکتفا کردم.
شما اولین بانوی ایرانیِ قهرمان پارالمپیک در دوومیدانی هستید، چه احساسی را بر روی سکو تجربه کردید؟
حس خوشحالی عجیبی داشتم. رسیدن به آرزوی قلبی و رکوردشکنی در پارالمپیک یکی از بزرگترین اتفاق‌های زندگی‌ام بود. خوشحال بودم کارم را به بهترین شکل انجام دادم و لطف خداوند نیز همراهم بود تا باعث اهتزاز پرچم ایران و شادی خانواده و هموطنانم شوم. تمام تلاشم هم تکرار دوباره این لحظه است.
توصیه شما از کوله‌بار زندگی به دیگران چیست؟
زندگی به من یک درس داده است، اینکه تمرین و استمرار راه اصلی رسیدن به هدف و موفقیت است. مسیر زندگی پر از فرازونشیب، سختی و چالش است؛ ولی نباید اجازه داد این موارد ما را ناامید کند و تحت تاثیر قرار دهد زیرا موجب می‌شود از چشم‌انداز و مقصدمان دور شویم.
حرف آخر.
از اینکه صندوق زادروزم را به یاد داشت قدردانی می‌کنم. امیدوارم دعای خیر مردم همیشه همراهم باشد.
