اعتقاد دارد باید قدردان زندگی بود زیرا فرصت حضور در آن تنها یک‌بار به ما داده شده است. امید به زندگی را هرگز از دست نمی‌دهد و شکرگزار خداوند است و امور زندگی را به خواست پروردگار سپرده است. " محمد خراط" کاپیتان سابق تیم ملی فوتبال هفت‌نفره ایران و دارنده مدال نقره پارالمپیک 2016 ریو است. پایگاه خبری صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور به مناسبت زادروز این قهرمان ارزنده گفت‌وگویی با وی داشته که در ادامه می‌خوانید.
امروز چندساله شدید؟
متولد بیستم اسفندماه ۱۳۶۷ در شهرستان نور از خطه مازندران هستم و امروز ۳۶ ساله شدم.
اولین تولدی که برایتان گرفته شد را به یاد دارید؟
من در خانواده‌ای پرجمعیت بزرگ شدم و من و دیگر خواهر و برادرانم در کودکی جشن تولد نداشتی زیرا آن سال‌ها چنین مراسم‌هایی چندان رایج نبود. اولین تولدم را خواهر کوچکترم در ۱۷ سالگی برایم گرفت. آن روز برایم بسیار خاص و دلنشین بود. بعدها، وقتی ۲۷ ساله شدم، همسرم جشن تولدی برایم تدارک دید و از آن سال تاکنون، هر سال به مناسبت زادروزم این جشن را برگزار می‌کند.
در روز تولدتان چه احساسی دارید؟
احساس قدردانی. خوشحالم که فرصتی دیگر برای زیستن دارم. هر روز را با یاد خدا آغاز می‌کنم و باور دارم که رسالت من و شاید هر انسان دیگری از حضور در دنیا، یاری و کمک به دیگران است. همواره تلاش کرده‌ام تا آنجا که از دستم برمی‌آید، به آشنا و غریبه کمک کنم؛ نه فقط به نیازمندان بلکه به هرکسی که همراهی و حمایت نیاز دارد.
آرزویتان در روز تولدتان چیست؟
از خداوند دلی بزرگ و سرشار از مهربانی می‌خواهم. همیشه سعی کرده‌ام کینه‌ای از دیگران به دل نگیرم و اجازه ندهم بغض و ناراحتی در قلبم بماند. مهربانی با مردم برایم یک اصل است. آرزو دارم نامی نیک از خود به‌جای بگذارم.
نگاهتان به زندگی در ۳۶ سالگی چگونه است؟
زندگی پر از فراز و نشیب است؛ اما امید مهم‌ترین رکن آن است. من هر روزم را با امید و توکل به خدا شروع می‌کنم و حسرت اتفاق‌هایی که افتاده یا نیفتاده را نمی‌خورم زیرا معتقدم خداوند هر چه برای من بهتر است را رقم خواهد زد و همیشه خود را به او سپرده‌ام. نمونه بارز این اتفاق را در مسابقات پارالمپیک دیدم. پنج روز مانده به اعزام از تیم ملی خط خوردم؛ اما ناراحت نشدم زیرا آن را خواست خداوند دیدم. درست یک روز مانده به اعزام، دوباره برای همراهی تیم در پارالمپیک دعوت شدم و اولین گل تیم ایران در این بازی‌ها را مقابل آرژانتین به ثمر رساندم. زندگی همین است، پر از اتفاق‌های غیرمنتظره. مشکلات همیشه هستند، به‌خصوص در این روزها که معیشت سخت‌تر شده، اما نباید فراموش کنیم که زندگی یک موهبت است و باید آن را قدر دانست. من شکرگزاری را سرلوحه زندگی‌ام قرار داده‌ام و نتیجه آن را در مسیر پیشرفت خود دیده‌ام.
از ورودتان به ورزش و حضورتان در تیم ملی فوتبال هفت‌نفره بگویید.
تا ۱۲ سالگی از لحاظ جسمی هیچ مشکلی نداشتم و فوتبال سالنی بازی می‌کردم؛ اما بعد از یک زمین خوردن، زانویم آسیب دید و رشد استخوان پایم متوقف شد، درنتیجه یکی از پاهایم کوتاه‌تر شد. از سال ۱۳۸۵، به توصیه دوستانم، وارد فوتبال هفت‌نفره شدم، اما از سال ۱۳۸۸ این ورزش را به‌طور جدی دنبال کردم، چون می‌خواستم در آن پیشرفت کنم و به موفقیت برسم.
چه عناوین و افتخاراتی با تیم ملی فوتبال هفت‌نفره کسب کرده‌اید؟
کسب مدال نقره پارالمپیک ۲۰۱۶ریو، قهرمانی مسابقات آسیا و اقیانوسیه و همچنین قهرمانی مسابقات جهانی دانمارک از مهم‌ترین افتخاراتم هستند. بااین‌حال، به دلیل مشکلات معیشتی، مجبور شدم فوتبال را کنار بگذارم. اگر شغل و درآمد ثابتی داشتم، مطمئناً تا ۴۵ سالگی این ورزش را ادامه می‌دادم.
احساستان هنگام کسب مدال پارالمپیک چه بود؟
من فرزند یک کشاورز هستم و به این موضوع افتخار می‌کنم. وقتی مدال گرفتم، خوشحال بودم که توانستم دل پدر و مادرم را شاد کنم. لحظه‌ای که روی سکو رفتم، همه سختی‌ها و رنج‌هایی که کشیده بودم از جلوی چشمانم گذشت. آن مدال از ارزشمندترین یادگارهای زندگی‌ام است. تیم ما برای پرچم ایران جنگید و برای سربلندی آن تلاش کرد و خوشحال بودیم که نام کشورمان را بلندآوازه کرده‌ایم.
توصیه شما به دیگران از اندوخته تجربه عمرتان چیست؟
ورزش، در هر سنی که شروع شود، یک سرمایه‌گذاری برای سلامت روح و جسم است. هیچ‌کس از ورزش کردن ضرر نمی‌کند. نکته مهم دیگر این است که اگر می‌خواهید در زندگی موفق باشید، هر روز فعل "خواستن" را صرف کنید. جلوی آینه بایستید و توانایی‌هایتان را به خودتان یادآور شوید. همیشه به خدا توکل کنید، چون گاهی یک اتفاقِ ناگهانی مسیر زندگی‌تان را تغییر می‌دهد. فقط باید آماده و پذیرای آن باشید.
حرف آخر؟
امیدوارم مردم ایران، در هر جای دنیا که هستند، سالم و خوشحال باشند. از تماس شما و تبریک تولدم بسیار خوشحال شدم.
