جواد قراب هافبک بازی‌ساز فوتبال ایران، همسایگی با برادران حبیبی را بزرگترین شانس ورزشی خود می‌داند. از زمین‌های خاکی چهارصد دستگاه بازی را شروع کرد و با شوت‌های تـاریخی به دروازه‌ی حریفـان در استادیوم‌های بزرگ، نامش میان علاقمندان فوتبال جاودانه شد. پایگاه خبری صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور گفت‌وگویی با این پیشکسوت بزرگ ورزش داشته که در ادامه می‌خوانید.
کمی از خودتان و حضورتان در فوتبال بگویید؟
متولد هشتم مردادماه 1328 در تهران محله چهارصد دستگاه هستم. خانواده ما یک خانواده 11 نفره و اهل ورزش بود. من پسربچه‌ای پر شر و شور بودم و از 7، 8 سالگی در زمین‌های خاکی محله فوتبال بازی می‌کردم. برادران حبیبی (حسن، منوچهر و گودرز) در همسایگی و دیوار به دیوار ما بودند. آقای حسن حبیبی در آن زمان تیم نونهالان چهارصد دستگاه را راه‌اندازی کرد که من نیز عضو آن بودم. تیم ما در مسابقات جام کیهان ورزشی قهرمان و مطرح شد. چهارصد دستگاه در آن دوران همچون کارخانه بازیکن‌‌سازی بود و فوتبالیست‌های بسیاری را به مستطیل سبز معرفی کرد. هم‌دوره‌ای‌های من در آن محله‌ی فوتبال‌خیز، فریبرز اسماعیلی، امیر آصفی، جعفر کاشانی، اصغر شرفی و ... بودند. درس بزرگی که در این تیم آموختم و پشتوانه یک عمر ورزش من ماند، صمیمیت ادب و احترام نسبت به بزرگترها بود.
فوتبال را از کدام تیم به صورت حرفه‌ای آغاز کردید؟
اولین حضورم در فوتبال به صورت جدی تیم نونهالان چهارصد دستگاه بود؛ اما اولین تیم باشگاهی من تیم برق بود. به پیشنهاد حسین صالحی برادر دوستم، که از داوران بنام آن زمان بود به باشگاه برق تهران معرفی شدم و در یک فصل حضورم در این تیم آقای گل باشگاه‌های تهران شدم. یادم است دروازه تیم‌های بزرگی چون استقلال (تاج سابق)، عقاب، پاس، تهرانجوان، افسر و پرسپولیس را باز کردم. آن زمان آقای رایکوف مربی تیم استقلال به دنبال بازیکنان بااستعداد بود و بازی من را در تیم برق دیده بود، او پیشنهاد حضور در این تیم را از طریق آقای پورحیدری به من داد. رویای کودکی‌ام که حضور در تیم آبی‌پوش بود، محقق شد. سال 1349 به این تیم پیوستم و تا پایان دوران بازی حرفه‌ای خود در تیم استقلال حضور داشتم. در همان سال اول ورودم به تیم استقلال، با این تیم قهرمان باشگاه‌های آسیا شدیم. در ادامه با این تیم در جام‌های مختلف چون باشگاه‌های تهران و ایران چند دوره قهرمانی به‌دست‌آوردم. 2 دوره نیز با استقلال (تاج سابق) در جام میلز هندوستان شرکت کرده و قهرمان شدیم.
از حضورتان در تیم ملی بگویید؟
زمانی که تازه به تیم استقلال رفته بودم آقای رایکوف همزمان مربی تیم ملی جوانان نیز بود و من را برای مسابقات جوانان آسیا در فیلیپین به تیم ملی دعوت کرد. بعد از آن، توسط نصیری برای حضور در بازی‌های دوستانه شوروی به تیم ملی دعوت شدم. همچنین در بازی‌های آسیایی بانکوک عضو تیم ملی بودم در آن دوره "نتو" مربی تیم ملی بود و در هیچ‌کدام از مسابقات من را در ترکیب تیم قرار نداد.
بعد از آن با تیم ملی در جام ملت‌های آسیا 1972 تایلند با مربیگری محمد رنجبر قهرمان شدیم. علی جباری، کارو حق‌وردیان و من در تمامی مسابقات 3 هافبک تیم بودیم. در المپیک مونیخ هم با تیم ملی حضور داشتم و با تیم‌های برزیل، مجارستان و دانمارک هم گروه بودیم. در مسابقه انتخابی جام جهانی 1974 هم عضو تیم ملی بودم. در آن رقابت‌ها در مرحله نیمه نهایی با استرالیا روبه‌رو شدیم. در بازی رفت به استرالیا سه بر صفر باختیم و در بازی برگشت در استادیوم آزادی دو هیچ بردیم. هر دو گل را پرویز قلیچ خانی زد اما به مرحله نهایی صعود نکردیم.
چه سالی از فوتبال خداحافظی کرده و آیا در قامت مربی حضور داشته‌اید؟
تا سال 1355 فوتبال بازی کردم. دوره مربیگری2 و 1 را دیدم و در مقاطعی در تیم استقلال، کنار ناصر حجازی و منصور پورحیدری بعنوان مربی حضور داشتم؛ اما مربیگری را به‌طور جدی ادامه ندادم.
بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران از دید شما کدام بازیکنان هستند؟
تاریخ فوتبال ما بازیکنان بزرگی چون عزت‌الله جانملکی، اکبر کارگرجم، کریم باقری، حسن روشن، علی پروین ، کارو حق‌وردیان و ... دارد. از نظر من پرویز قلیچ‌خانی، ناصر حجازی و علی جباری بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران هستند.
بعنوان یک پیشکسوت چه پیشنهادی برای ارتقا فوتبال ایران دارید؟
نکته مهمی که باید به آن توجه داشت فوتبال پایه است. باید بر تیم‌های پایه سرمایه‌گذاری شود، زیرا زیربنای ما نونهالان، نوجوانان و امید هستند. این راهکار در رشته‌های دیگر جواب داده است. هر کدام از رشته‌هایی که در میادین مختلف به خوبی عمل کرده‌اند چون کشتی، تکواندو و والیبال به دلیل توجه به پایه بوده است. رایکوف همیشه حرف خوبی می‌زد، او می‌گفت باید تیم‌های جوانان، نوجوانان و امید را به مربیان خوب خارجی بسپارید و یک مربی ایرانی روی نیمکت تیم ملی بزرگسالان بنشیند تا افتخار قهرمانی در مسابقات بین‌المللی نصیب خود ایرانی‌ها شود. از طرفی باید به ورزش در مقطع آموزشگاهی نیز توجه کرد زیرا مدارس پایگاه کشف استعدادها می‌باشند. نکته‌ی دیگر هزینه‌ی درست در فوتبال است. هم‌اکنون می‌بینیم که کشورهایی چون عربستان سرمایه‌گذاری‌های کلانی در جذب ستارگان فوتبال دنیا داشته‌اند. با سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی مناسب، فوتبال ایران می‌تواند به روزهای اوج خود بازگردد.
حرف آخر.
از خدمات صندوق در راستای حمایت و احترام به پیشکسوتان سپاسگزارم. این مجموعه همیشه برای رفاه اعضای خود تلاش کرده است.
