سعید مراغه‌چیان یکی از هافبک‌های نامدار فوتبال ایران در دهه 50 و 60 است. حضور موثر او در تیم ملی و استقلال (تاج سابق) در ذهن اهالی فوتبال و هوادارانش همیشه خواهد ماند. پایگاه خبری صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور، با وی گفت‌و‌گویی داشته که در ادامه می‌خوانید.
از دوران کودکی و ورودتان به فوتبال بگویید.
متولد 25 اسفند 1335 در تهران هستم. فوتبال را مانند تمام هم‌دوره‌ای های خود از کودکی و از کوچه و خیابان شروع کردم. خانه‌ی ما حیاط بزرگی داشت، آنجا با 2 برادر بزرگترم فوتبال بازی میکردم، بچه‌های محل هم بیشتر اوقات برای فوتبال به حیاط ما می‌آمدند. کلاس اول ابتدایی معلمی داشتم به نام آقای فرخی که من و همکلاسی‌هایم را هر جمعه به زمین‌های فوتبال خاکی یافت‌آباد و جاده ساوه برای تمرین و بازی فوتبال می‌بُرد. فوتبال را در مدرسه و زمین‌های خاکی ادامه دادم تا 15 سالگی که به تیم افسر رفتم. در واقع مصطفی شرکا من را دید و پیشنهاد داد به آن تیم بروم، برادرم عبدالوهاب مراغه‌چیان نیز آنجا بازی میکرد. مربیان تیم افسر در آن زمان کردنوری و شرکا بودند. ابتدا در تیم جوانان افسر بازی میکردم بعد از یک سال به تیم بزرگسالان رفتم و در 17 سالگی عضو تیم ملی جوانان شدم و مقابل تیم‌های مختلفی قرار گرفتم.
پست من هافبک دفاعی بود، رایکوف مربی تاج سابق بازی‌های من را در تیم ملی جوانان دیده و مرا برای تاج خواست. سال 52 به تاج رفتم و با شماره 14 در کنار بزرگانی چون علی جباری و کارو حق‌وردیان قرار گرفتم. 15 سال در تاج بودم و با این تیم افتخارات و جام‌های متعددی چون جام حذفی و باشگاه‌های کشور را بدست آوردم. بعد از آن به تیم دارایی رفتم و 2سال آخر فوتبال خود در آنجا گذراندم. 18 ساله که بودم به تیم ملی بزرگسالان دعوت شدم و بیش از 20 بازی ملی دارم؛ می توانستم تیم ملی را در مسابقات جام جهانی 1978 همراهی کنم؛ اما به دلایل خانوادگی این فرصت را از دست دادم.
آیا بعد از خداحافظی از فوتبال، به حوزه مربیگری ورود کردید؟
من بهترین دوره‌های مربیگری را گذراندم و در کنار مربیان بزرگی چون رایکوف و اوفارل کار کردم. مدتی مربی تیم ملی نونهالان و جوانان بودم. اما مربیگری را به صورت جدی ادامه ندادم. معتقدم بزرگترین اشتباهم رفتن از تیم استقلال بود اگر مانده بودم بعنوان مربی و سرمربی میتوانستم در آن تیم ادامه دهم.
خاطره‌ای از دوران فوتبال خود دارید؟
در همان 17، 18 سالگی که برای بازی با پاس در رختکن تیم تاج بودم، رایکوف نام من را کنار هافبک‌هایی چون علی جباری و کارو حق‌وردیان خواند. به من نگفته بودند که قرار است بازی کنم. شوکه شده بودم. رایکوف به من گفت تو ترسیدی، توصیه کرد در زمین همانی باشم که در تمرین‌ها بودم. گفت به خودت بگو من از همه بهترم. آن بازی، برایمان بسیار مهم بود. پاس تیم قدرتمندی بود و حسن حبیبی یکی از ستارگان آن زمان فوتبال آنجا بازی میکرد. برای اولین بار مقابل 30 هزار تماشاچی قرار گرفته بودم. هر زمان توپ به من می‌رسید، یاد حرف رایکوف می‌افتادم و با خودم می‌گفتم من از همه بهترم. تا دقیقه 67 در زمین بودم، یک پاس گل هم دادم. تیم ما در آن بازی با نتیجه 2 بر صفر پیروز شد. بعد از آن دیگر بازیکن ثابت شدم. یکی از بهترین گل‌هایم را هم سال 56 در دربی زدم.
تفاوت فوتبال امروز با گذشته را در چه می‌بینید؟
به نظرم در دوره‌ای که ما فوتبال بازی می‌کردیم تیم‌ها قوی‌تر بودند. مربیان بزرگی در فوتبال ایران حضور داشتند و به پایه‌ها بسیار توجه می‌شد، نکته ای که در فوتبال امروزمان مورد غفلت قرار گرفته است. در آن دوران عشق و احترام بیشتر بود. در دِربی سال 62 حدود 120 هزار نفر تماشاچی به استادیوم آزادی آمده بود. دورتادور زمین تماشاچی نشسته و بعضی از مردم، از دکل‌های برق بالا رفته بودند. داور آن بازی مرحوم خوشخوان بود، حتی در بازی‌های با این حساسیت نیز احترام تیم حریف و داور حفظ می‌شد، مثل امروز نبود که برخی بازیکنان و تیم‌ها به داوری با پرخاش اعتراض می‌کنند. باور کنید همین پرخاشگری‌ها و اعتراض‌های نابجا باعث عدم تمرکز بازیکنان نسبت به بازی فنی می‌شود. آن زمان ما در داخل زمین رقیب و بیرون از آن رفیق بودیم. امیدوارم این روحیه در فوتبال ما همچون گذشته پررنگ شود.
ارزیابی شما از حریفان تیم ملی در مقدماتی جام جهانی چیست؟
تیم ملی ما قرعه نسبتا خوبی دارد و در گروه آسانی قرار دارد. قطر، امارات، قرقیزستان، ازبکستان و کره شمالی نسبت به تیم‌های دیگر خیلی مدعی نیستند؛ اما نباید این نکته را فراموش کرد که تیم‌های آسیایی سال‌هاست که برای تیم ملی خود برنامه دارند و در رده پایه سرمایه‌گذاری کرده‌اند. دیدیم که قطر در جام ملت‌های آسیا شگفتی آفرید، نباید این تیم‌ها را دست کم گرفت و بدون استراتژی و برنامه با آن‌ها رو‌به‌رو شد. فوتبال ورزش غیرمنتظره‌هاست همان‌طور که در جام ملت‌های اروپا شاهد درخشش تیم‌هایی بودیم که از آن‌ها انتظاری نمی‌رفت. تیم ما باید با قدرت و اصولی از گروهش بالا بیاید.
نظرتان در مورد اقدامات صندوق حمایت چیست؟
مجموعه صندوق همیشه به دنبال تکریم و احترام پیشکسوتان بوده است و این موضوع در رفتار تک‌تک پرسنل مجموعه دیده می‌شود. به تازگی نیز اقداماتی در خصوص بیمه تکمیلی صورت گرفته که جای قدردانی دارد. همچنین برگزاری مراسم‌های تجلیل از سوی صندوق از جمله برنامه‌های خوب در زمینه روحیه دادن به قهرمانان گذشته این کشور می‌باشد.
