مهدی حاج‌محمد بازیکن سال‌های دور تیم ملی و تاج سابق است. او را می‌توان یکی از جوانترین فوتبالیست‌های تاریخ فوتبال ایران دانست. حاج‌محمد از 14 سالگی فوتبال را به صورت حرفه‌ای آغاز کرد و بازیکن تاثیرگذاری بوده و گل‌های حساسی را به ثمر رسانده است. پایگاه خبری صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور، با وی گفت‌و‌گویی داشته که در ادامه می‌خوانید.

از خودتان و ورود به فوتبال بگویید.

متولد 8 تیرماه 1329 در تهران، خیابان خراسان هستم. در دوران کودکی مدام در حال فوتبال بازی کردن با هم سن و سال‌هایم در خیابان و زمین‌های خاکی بودم. آن زمان ماشین خیلی کم در شهر تردد می‌کرد، چند ساعتی یکبار یک ماشین از خیابانی، کوچه‌ای رد می‌شد. بنابراین با خیال راحت در خیابان‌ها مشغولِ بازی فوتبال می‌شدیم. پدرم به خاطر شغلش به جاهای مختلف سفر می‌کرد و بیشتر اوقات برای من توپ‌های کوچک سوغاتی می‌آورد. من با آن  توپ‌ها روپایی می زدم، بدون اینکه بدانم دارم یک تمرین تکنیکی می‌کنم. از 12 سالگی به واسطه دایی‌های خود در تیم باشگاهی بازی کردم. هر دو دایی من مرتضی و مصطفی شرکا در تیم تاج سابق توپ می‌زدند. آن ها به من پیشنهاد دادند در تیم پارس بازی کنم، تیم پارس یکی از زیرمجموعه های باشگاه تاج بود و در دسته پایین قرار داشت.

در کدام باشگاه‌های ایران توپ زده‌اید؟

بعد از پارس به تیم افسر و بعد به دیهیم رفتم. در یکی از دیدارهای تیم دیهیم با دارایی، آقای دانایی‌فر بازی من را دید و از من خواست برای بازی با نفتیانیک باکو تیم تاج را همراهی کنم. بعد از آن من وارد لیست تیم شدم. در 16 سالگی نیز برای تیم ملی انتخاب شدم.

با تیم تاج سه دوره قهرمان جام بین المللی میلز هندوستان شدم. تنها کسی که 3 بار در این مسابقات حضور داشته، من هستم. همچنین سال 1349 با این تیم قهرمانی آسیا را با مربیگری رایکوف بدست آوردیم. در فینال از تیم هاپوئل 1 بر صفر عقب بودیم. من به جای علی جباری کاپیتان تیم به زمین رفتم و گل مساوی را زدم و در وقت اضافه با گل مسعود معینی قهرمان جام باشگاه های آسیا 1970 شدیم.

در همان سال نیز با تیم ملی نیز در جام عمران منطقه ای قهرمان شدیم. در آن دوره بازی ها نیز در فینال مقابل ترکیه بازی داشتیم در آن دیدار هم 1 بر صفر عقب افتادیم اما در دقیقه ۹۰ من با ضربه سر دروازه ترکیه را باز کردم و مساوی شدیم و به دلیل گل بیشتری که به پاکستان زده بودیم، قهرمان شدیم. یادم است روزنامه‌ها فردای قهرمانی نوشتند که "حاج محمد جام را دوباره به ایران برگرداند." بعد از بازی ها بود که تیم فنر باغچه و کلن آلمان من را می خواستند؛ اما من به دلیل وفاداری به تیم باشگاهی، وابستگی به خانواده و دوستان و عدم نیاز مالی، به هیچ کدام از این تیم ها نرفتم و در تاج ماندم.

در چند سالگی از فوتبال خداحافظی کردید؟

خیلی جوان بودم، 23 سالم بود که به دلیل پاره ای اختلافات با رئیس فدراسیون وقت فوتبال از تیم ملی خط خوردم. تصمیم گرفتم برای ادامه فوتبال به انگلستان بروم بنابراین باید کارت پایان خدمت می گرفتم. البته باید معاف می شدم که نشدم. 2 سال خدمت کردم و برای ایران در ارتش های جهان نیز بازی کردم. در همان دوران خدمت از تاج هم استعفا دادم و به طور جدی می خواستم فوتبال را ادامه ندهم. چند باری هم فرصت بازی و حضور در تیم های دیگر برایم پیش آمد. آخرین بار برای تیم ماشین سازی به میدان رفتم رقم 50 هزار تومان را به من پیشنهاد داده بودند که در آن زمان بسیار بالا بود. چند بازی برای ماشین سازی به میدان رفتم و خوب ظاهر شدم. اما به دلیل مشکلی که برای پایم پیش آمد و مدام پشت آن می سوخت و هیچ دکتری تشخیص نمی داد چیست، نتوانستم بازی در این تیم را ادامه دهم. فوتبال در انگلستان را هم به دلیل بیماری مادرم نتوانستم دنبال کنم. شاید قسمت من این بود که برای همیشه فوتبال را کنار بگذارم.  آن زمان مثل حالا نبود، شاید اگر مشاور و راهنما داشتم، تصمیمات بهتری می گرفتم و شرایط فرق می‌کرد.

بهترین بازیکن ایرانی و خارجی از دید شما چه کسانی هستند؟

به نظر من پرویز قلیچ خانی بهترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران است، او یک نابغه بود. بهترین بازیکنان جهان نیز از نظر من مارادونا، مسی و رونالدو هستند.

به نظر شما فوتبال امروز با گذشته تفاوتی دارد؟

این تفاوت از جنبه های مختلف است. امروز فوتبال در کنار ذات ورزش بودنش یک علم و یک صنعت شده است؛ اما آنچه بارز است به ویژه در مورد فوتبال ایران، سایه سنگین پول است. برخی از بازیکنان امروز چون گذشته عشق و وفاداری به تیم های خود ندارند.

وضعیت بیماری تان هم اکنون چگونه است؟

دستگاه گوارش من مدتی است که درگیر بیماری است و چند وقتی هم بستری بودم. هم اکنون شیمی درمانی انجام می دهم و نسبت به گذشته حالم بهتر است.

نظرتان در مورد صندوق حمایت چیست؟

از صندوق حمایت برای اقداماتش در خصوص پیشکسوتان قدردانی می کنم. معتقدم هرچقدر برای قهرمانان و ورزشکاران کار کرد باز هم کم است.