علی صادق زاده یکی از قهرمانان نامدار پاراوزنه برداری کشور و جهان است. او در سه دوره پیاپی پارالمپیک صاحب مدال شده است. صادق زاده هم اکنون بعنوان مربی در حوزه وزنه برداری جانبازان و معلولین فعال است. پایگاه خبری صندوق اعتباری حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور، گفت و گویی با وی داشته که در ادامه می خوانید.

لطفا خودتان را کامل معرفی کنید.

متولد نهم آذرماه 1357 در شهرری هستم. در یک سالگی به فلج اطفال مبتلا و از ناحیه پا دچار معلولیت شدم. پدر من مامور نیروی انتظامی بود و وقتی بسیار کوچک بودم به دلیل شغل پدرم به تبریز نقل مکان کردیم. از همان کودکی با وجود معلولیت به کارهای سنگین و بلند کردن اجسام علاقه داشتم، مثلا کیسه برنج 10 کیلویی را جابجا می کردم. دارای قدرت بدنی بالا و پرزور بودم. به ورزش وزنه برداری بسیار علاقه داشتم، پدرم نیز وزنه بردار بود. 13، 14 ساله که بودم پدرم دستم را گرفت و مرا بُرد در باشگاه وزنه برداری ثبت نام کرد. اولین مربی ام در آنجا آقای احمد دلجوان بود که با راهنمایی و زحمات وی و تمرینات مستمر یک سال بعد در مسابقات قهرمانی جوانان جهان در کوآلالامپور مالزی توانستم رکورد جوانان را شکسته و قهرمان شوم. بعد از موفقیت های من خانواده تصمیم گرفت برای ادامه ورزش حرفه ای به تهران نقل مکان کنیم، زیرا امکانات بیشتری در پایتخت فراهم بود.

در کنار تمرینات سخت و تلاش هایم، همواره کمک و راهنمایی های مربیانم با من بود. احمد دلجوان، داود بهتاج، حاج فریدون کریمی پور و رضا آسترکی مربیانی بودند که در تمام سال های ورزش حرفه ای برای من بسیار زحمت کشیدند. خانواده، پدر، مادر و همسرم نیز همیشه کنار من بودند.

از مدال هایی که در سال های ورزش حرفه ای کسب کرده اید، بگویید.

در دوران ورزش حرفه ای مدال های بین المللی متعددی کسب کردم از جمله قهرمانی آسیا و جهان. در بازی های پارآسیایی گوآنگجو چین 2010 مدال برنز و در اینچئون کره جنوبی 2014 مدال طلا کسب کردم. در سه دوره پارالمپیک 2008 پکن، پارالمپیک لندن 2012، پارالمپیک ریو 2016 سه برنز کسب کرده ام و به علی برنزی معروف هستم. تنها وزنه برداری هستم که در سه پارالمپیک مدال دارد.

از احساس خود هنگام کسب مدال، خصوصا در المپیک بگویید.

همه ورزشکاران یک آرزو دارند و آن رسیدن به مدال المپیک است، زیرا بزرگترین و بالاترین مدالی است که هر ورزشکاری می تواند به دست آورد. هدف من هم رسیدن به مدال در المپیک و ایستادن بالای سکوی بود. بالا رفتن از سکوی المپیک حس عجیب و وصف ناپذیری دارد و هر بار بالایِ سکو رفتم از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم، زیرا به امید مردم و خانواده ام برای اهتزاز پرچم ایران به میدان رفته بودم. در این مسیر بسیار تلاش کرده و سختی کشیده ام و  با هر مدال و موفقیت، تمام آن لحظات از جلوی نظرم عبور می کرد.

از نظر شما بهترین وزنه بردار ایران و جهان چه کسانی هستند؟

در میان وزنه برداران معلول مرحوم «سیامند رحمان» اعجوبه  و بهترین بود و در غیرمعلولین «خلیل موتلو» وزنه بردار تُرک بهترین وزنه بردار جهان است.

توصیه شما به جوانان ورزشکار چیست؟

نظم و ممارست دو عامل اصلی رشد و پیشرفت است. ورزشکار باید برنامه، تغذیه و خواب مناسب داشته باشد و خیلی از لذت ها و تفریحات را زیر پا بگذارد تا به هدف برسد. من در زمان ورزش حرفه ای قبل از 11 شب می خوابیدم و به طور مستمر تمرین می کردم طوری که حتی روز عروسی ام هم به تمرین رفتم، زیرا به این نظم اعتقاد داشتم و دارم.

چالش های پیشِ روی ورزش معلولین چیست؟

معلولین برای ورزش حرفه ای با چالش های بسیاری رو به رو هستند. بسیاری از معلولین به دلیل هزینه های بالای ورزش خانه نشین شده اند. هزینه مکمل ها، باشگاه و سختی رفت و آمد باعث می شود معلولین سراغ ورزش نروند. مساله دیگر استعدادیابی در حوزه ورزشِ معلولین است. استعدادیابی در ورزش امروز از اهمیت قابل توجه ای برخوردار است؛ ولی این امر در ورزش معلولین مورد توجه نیست. در مراکز نگهداری معلولین و بهزیستی استعدادهای ورزشی بسیاری وجود دارد که مورد شناسایی و رسیدگی قرار نمی گیرند. اگر به شکل درستی در این بخش استعدادیابی نشود نسل طلایی ورزشِ معلولین دیگر جایگزین نخواهد داشت.

حرف آخر.

از مسیری که در زندگی آمده ام راضی هستم. ورزش به من انگیزه و اعتماد به نفس داد و هرگز فکر نکردم که معلولیت یا محدودیتی دارم. با بال شکسته پرواز کردن هنر است و باید در زندگی با سختی ها و مشکلات مبارزه کرد و جا نزد. بعنوان یک قهرمان همیشه مورد احترام مردم بوده ام، هر چند مساله عدم حمایت کافیِ مسئولین از ورزشکاران خصوصا معلولین همواره وجود داشته است. هم اکنون به عنوان مربی و استعدادیاب در مجموعه ای ورزشی که سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری در منطقه 13  در اختیار جانبازان و معلولین قرار داده، فعالیت می کنم.

خبرنگار: سمیه انصاری فر